Lief dagboek,
Omg, this is the moment… we zijn aangekomen in week 28 en dus ook bij het laatste trimester. Alhoewel er nu niet heel veel verandert, voelt dit als een grote mijlpaal en heb ik het einde van de zwangerschap nog nooit zo dichtbij gezien (letterlijk & figuurlijk). Voor mijn gevoel ligt ze al bijna in mijn armen en kan ik nu écht niet meer wachten. Van laatste loodjes spreken we natuurlijk nog niet helemaal, maar toch voelt dat laatste trimester als iets definitiefs - geen weg meer terug (gelukkig maar).
Toch heb ik het gevoel dat mijn lichaam ook merkt dat ik in het laatste trimester ben aangekomen. Aangekomen in gewicht sowieso; want ik word steeds ronder en zit langzaam strak in mijn huid. Het moment waar ik de hele zwangerschap nerveus naar heb ‘uitgekeken’, was dan ook deze week daar. Tijdens het inoliën viel het me ineens op: 2 kleine stretchmarks aan de onderkant van mijn buik. Nog niet heel groot, maar toch echt aanwezig zaten ze er ineens.
En natuurlijk begrijp ik dat het erbij hoort, dat het absoluut niet erg is en niet afdoet aan de schoonheid van een vrouw. Maar toch, iets wat er van te voren nog niet zat, is ineens permanent op je lichaam als een blijvend teken van je zwangerschap. En dat is gewoon een ding voor mij. Ik ben er niet heel negatief of positief over, maar smeer toch een olietje extra af en toe.
Momenteel ben ik al de +10 kilo gepasseerd en ik moet zeggen dat ik daar eigenlijk geen nacht wakker van kan liggen. Sterker nog, ik eet een Kinder chocolade extra en laat mijn dagelijkse craving Starbucks Caramel ijskoffie er zeker niet voor liggen. De verloskundige gaf aan dat als ik er een probleem mee zou hebben ik ook echt een diëtiste zou mogen opzoeken om mij te helpen niet al te veel gewicht bij te komen. Je hebt twee type zwangeren; de healthy freaks die zo gezond mogelijk door de zwangerschap heen proberen te komen en de feeders. Ongedisciplineerd duw ik alles naar binnen wat ik lekker vind onder het mom ‘het gaat er later toch wel weer af, ik mag toch wel ergens nog van genieten deze zwangerschap’. Geen haar aan mijn hoofd die de diëtiste dus overweegt om daar te horen dat ik misschien een chocolate chip cookie minder zou moeten eten. Tot zo ver mijn gewichtstoenameverhaal én de bijbehorende stretchmarks dus.
Een ander gedeelte in mijn lichaam dat het echt zwaar krijgt, is mijn bekken. Het hele tweede trimester werkt het al niet lekker mee, maar nu in het derde trimester lijkt het pas echt heftig te worden. Zitten, staan, lopen; het zijn allemaal dingen die niet meer vanzelf - en zeker niet pijnloos gaan. Het gewricht van mijn stuitje verdraaid daarbij steeds naar links, wat vervelende zitklachten oplevert. Trouw is mijn man mij iedere avond aan het masseren, doe ik opdrachten en ga ik langs de bekkenfysio. Zij gaf mij nu de tip toch echt over te gaan op een bredere bekkenband die ik bij het lopen kan dragen. Deze had ik eerder al eens geprobeerd, maar zat toen nog niet zo prettig. Nieuwe week, nieuwe kans; dus we gaan er weer voor.
Teruglezend zie ik hoe spannend ik deze start van het derde trimester in mijn hoofd heb gemaakt, en in het realiteit een doodnormale - niks gebeurende - week was. Maar: we’re ‘almost’ there.
Lees hier Dagboek van een zwangere: week 29
