Ik ben niet zo'n hele goede moeder. Ik hanteer, zoals ik ooit een boomer in de trein hoorde zeggen, vooral een "moderne opvoeding waarbij kinderen tegenwoordig maar gewoon alles mogen". Niet dat mijn kinderen alles mogen, zeer zeker niet, het ontbreekt me eerder een beetje aan sociale vaardigheden om dat ook over te brengen. Ik ben een push over. En dat weten mijn kleuter en dreumes inmiddels ook.

Gelukkig heb ik sinds kort een hulpje. Een soort nanny, die poogt wat orde in de chaos aan te brengen. Alleen heet die nanny bij ons geen Mary Poppins, maar "Het Billenmonster". De hulp van Het Billenmonster blijkt van onschatbare waarde te zijn als het hoog tijd is om naar bed te gaan, het speelgoed op te ruimen of de Paw Patrol maar eens af te zetten. Durft Mevrouw de Koningin te protesteren? Ha! Dan komt daar Het Billenmonster aangesneld, met wapperende vingers en klapperende handjes, en met een paar speelse tikjes op de billetjes van de Koningin is het klusje zo geklaard. Superhandig.
Het Billenmonster keert zich helaas ook wel eens tegen me. Als ik niet snel genoeg een beker limonade aan kom dragen, bijvoorbeeld, of als De Koningin wil stoeien maar ik even de krant wil lezen. Dan kan het zomaar gebeuren dat ook ik een paar kletsende handjes op mijn achterste mag ontvangen. Het Billenmonster is streng en maakt geen onderscheid tussen de verschillende gezinsleden. Maar ach, sinds we haar in dienst hebben is ons vierjarig ongeleid projectiel een stuk beter bij te sturen, dus die pets op mijn eigen bips kan ik best incasseren.

Al beginnen zich inmiddels toch wat problemen rondom Het Billenmonster te manifesteren...
Twee weken geleden was na maanden van geduldig afwachten, eindelijk de dag
aangebroken dat De Koningin voor het eerst naar school mocht. Groep 1. Wat had ze ernaar uitgekeken (en wij trouwens ook)! We waren al een paar keer wezen kijken bij de poort. Hadden zorgvuldig nieuwe gymschoentjes en een unicorn-rugzakje uitgekozen. "Bobbi gaat naar school" wel honderd keer gelezen. Ze was zelfs bereid geweest er zindelijk voor te worden. En nu mócht ze! Ze vond het rete-spannend, dat wel. Dat zag je zo aan dat ernstige snoetje.
Aan de hand van haar vader liep ze de school binnen, waar we begroet werden door de directrice in hoogst eigen persoon. Ze stelde zich voor en liep toen voor ons uit in de richting van het juiste lokaal. Ons kersverse kleutertje kon haast niet wachten om bij haar klasje aan te komen!
Maar helaas, het was druk in de gang, oudere kinderen liepen dwars door elkaar heen en zorgden voor een opstopping op ons pad. De directrice moest even wachten. En toen gebeurde het. Met een ongeduldig gezicht kwam daar ineens, zonder enige waarschuwing, Het Billenmonster aangevlogen. En voordat we ook maar iets konden doen, plantte ze zo pardoes een klein maar vastberaden handje op de derrière van de directrice.

Pets!

We hebben Het Billenmonster dezelfde dag nog ontslagen. Bij nader inzien staan we toch liever bekend als push overs dan als billenkletsers.