#stopdetijd

De laatste tijd viel het me al op dat de dreumes als een echte meneer door het huis paradeert. Communiceren gaat steeds beter en hij weet heel goed wat hij (vooral niet) wil. Echt een kleine wijsneus, zo lekker bijdehand. Genieten!

Laatst belde de opvang. Ik dacht gelijk dat we hem moesten gaan ophalen, misschien was hij wel ziek geworden of gevallen. Maar nee, er was iets heel anders aan de hand. Of de dreumes naar de peutergroep wil?

Hoezo peutergroep, hij is helemaal geen peuter? Pats. Kortsluiting in mijn brein. Maar de juf aan de telefoon ratelde maar door. Hij is zo gegroeid, zijn vriendje is laatst ook naar die groep gegaan en ze vinden elkaar zo lief. Vanaf april hebben we een plekje, zijn jullie geïnteresseerd? April? Oh my god! Laat het nou net zo zijn dat we vanaf eind maart ook daadwerkelijk een peuter in huis hebben. Ik knik en stamel wat aan de telefoon in de trant van dat we de peutergroep wel een goed idee vinden. En dat ik even aan mijn vriend wil vragen wat hij ervan vindt. Dat onze baby, eh dreumes, zeg maar bijna peuter naar de peutergroep mag.

Zodra ik ophang gaat er van alles door me heen. Een peuter. Waar is die baby gebleven? Dat kleine frummeltje. Dat op mijn borst sliep, met z’n mooie haartjes (inmiddels coupe krul), die kleine handjes en voetjes. De baby die met grote teugen zijn flesjes melk leegdronk en dan tevreden weer in slaap doezelde. En altijd lekker dicht bij mama of papa wilde zijn.

Het is zo moeilijk te bevatten. Want hoe cliché het ook is - en ik weet dat elke mama het zegt - de tijd gaat echt snel. Te snel als je het mij vraagt. Ook al zijn de dagen soms lang, een jaar vliegt zo voorbij. En voor mijn gevoel, ronden we de babyfase nu met z’n 2^e verjaardag (en als kers op de taart voor hem de peutergroep) echt af. Wat een rollercoaster is het moederschap. Maar wel de mooiste die er is.

Herkenbaar mama’s?