Dagboek van een zwangere: week 39
Dagboek van een zwangere: week 39
Lief dagboek,
Hallo week 39; laatste week van mijn zwangerschap. Een turbulente week met veel spanningen en nieuwsgierigheid. Wat voelt het gek om nu de laatste samenvatting van mijn week te beschrijven, te weten dat er geen andere week in de zwangerschap van mijn dochter komt. Ik heb intens naar dit moment uitgekeken, het moment van de ontmoeting - en eerlijk gezegd: het moment dat mijn zwangerschap voltooid is.
Ik zal starten met de zondag. Op het laatste nippertje hebben we het geboortebord samen met mijn zusje gemaakt. Ook nu had ik weer last van oefenweeën en probeerde ik tussendoor nog wat dutjes te doen om energie te sparen. We zouden de dag erna naar de gynaecoloog gaan en hadden van te voren gehoord dat we misschien wel die maandagavond nog zouden worden ingeleid.
Waar ik eerst nog lichte twijfels had over inleiden, appte ik die ochtend ’Tis goed geweest. Ze leiden de boel maar in’. Die nacht had ik weer last van harde buiken en sliep ik vanaf 4 uur niet meer. Ik had het hele week zo’n voorweeën dat ik echt dacht dat de bevalling begon, dus ik sprong nog net niet in de auto. Helemaal klaar ervoor ging ik naar de gynaecoloog, waar het heel positief begon. Ze begreep volledig waarom ik er klaar voor was, we konden de datum nu gaan prikken. Helaas was die week al zó volgepland dat ik pas vrijdag terecht kon, ‘had de gynaecoloog vorige week maar al een datum geprikt’. Half teleurgesteld, half opgelucht gingen we naar huis. Zo zou ik in de tussentijd nog twee keer gestript kunnen worden om de bevalling van nature op te roepen en thuis te kunnen bevallen. Dit strippen was één keer door de gynaecoloog en één keer door de verloskundige.
Ik gebruikte mijn tijd nog nuttig. Ik haakte snel de ‘sneakertjes' af voor de kleine mini en sprak nog wat af met onze neef & nicht. Op woensdag had ik ineens last van vocht in mijn handen, waarna ik de verloskundige toch even belde. Zij kwam langs om te checken of het niks was en besloot meteen even te strippen. Na het strippen was ik van 2 naar 3 cm gegaan en begon het gigantisch te rommelen. Ik verloor de laatste beetjes van de slijmprop en in de avond wat bloed. Ik had het idee dat het echt wel begonnen was en belde nog even op om te checken of het bloedverlies erg was. De verloskundige vertelde me zelf dat ze echt de verwachting had dat het wel eens vannacht kon beginnen en hoopte me later in de nacht nog terug te zien.
Donderdagochtend besloot mijn moeder daarom langs te komen. Ze had voor ons een pastasalade gemaakt en nam haar camera en geurdispenser alvast mee. Samen hadden we de verwachting dat het echt op ’t randje van beginnen stond. We wandelde de hele dag rondjes om de weeën op gang te krijgen, die bij langere stilstand ook weer stopten. Helaas konden we ook steeds niet te lang wandelen door mijn bekkeninstabiliteit. Samen keken we gezellig een film en kletsten we over van alles. Achteraf gezien is dit één van de mooiste herinneringen die ik samen met mijn moeder heb gemaakt.
Tijdens onze laatste wandeling belde de gynaecoloog op. Het ziekenhuis lag vol en ze hadden vrijdag geen plek voor mij. Dit zou dus zaterdag gaan worden, in de avond mocht ik me melden om dan daar te blijven voor het ballonnetje. Zondagochtend zouden ze de vliezen breken. Waar ik er meteen oké mee was in het kader ‘alles gebeurt met een reden’, was mijn man op het tikkeltje huilen. Hij was erg teleurgesteld, het wachten op je hummeltje kan een lang proces zijn.
We besloten vrijdagochtend naar mijn moeder en zusje te gaan, om daar wat bank te hangen. Mijn man maakte nog snel een knutselwerkje voor de bruiloft van onze beste vrienden en we gingen in de avond naar de verjaardag van onze neef. Waggelend kwamen we aangelopen en mijn man dronk nog wat biertjes op aandringen van de andere neef. Lachend zei ik nog dat die dat beter niet kon doen, want ‘wat als het vanavond nog gebeurt’? We gingen op tijd weer naar huis en maakte ons klaar om naar bed te gaan. Tussendoor kwam mijn schoonvader nog een rolletje toiletpapier en een luchtmatras halen.
Zaterdagochtend zouden we naar de bruiloft gaan van onze beste vrienden en mogelijk nog hun lunch. Dan zouden we rustig onze spullen pakken en naar ’t ziekenhuis gaan. Zoals alles deze week al afweek, was ook dit weer anders. In de nacht rond een uur of één, werd ik wakker om naar de toilet te gaan. Tijdens het teruglopen voelde ik vochtverlies waar ik geen controle over had. Twijfelend of het mijn vliezen waren, ging ik weer terug in bed liggen. We zouden overdag naar de bruiloft gaan, in de avond naar het ziekenhuis. Waarschijnlijk was het weer niks, dus ik besloot mijn slaap te hervatten. Rond drie uur werd ik wakker met buikpijnen en vochtverlies. Je raadt ‘m nu vast: de start van mijn bevalling. Ik zal dit verhaal uitgebreid met je bespreken in mijn bevallingsverhaal!
