Week 36, een week met een onrustige start en veel medische taferelen. Zaterdagavond (officieel nog week 35) gingen we naar een verjaardag, waar ik leunend tegen een muurtje aan heb gehangen om toch een goede vriendin te kunnen zijn en zo lang mogelijk te kunnen blijven. In de middag was ik al een uurtje met mijn man en zusje naar de stad gegaan om nog een cadeautje te kopen. Tussendoor had ik even geslapen, en zo was ik klaar voor de verjaardag. Tijdens deze verjaardag kletste ik met het ene na het andere meisje over zwangerschappen, kinderwensen en relaties die wel of niet klaar hiervoor waren. Ik amuseerde me, maar voelde af en toe vocht langs mijn been. Ik stond hier niet te veel bij stil en we gingen naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen had ik veel last van oefenweeën, een combinatie die ik met vochtverlies een beetje gek vond. Midden in de nacht besloten we toch maar mijn vluchtkoffertje in te pakken, voor het geval dat er toch iets aan zat te komen. Overhaast begonnen we samen warme kleding in te pakken, want dat wordt op heel veel lijsten aangeraden. Daarbij was ik even het feit dat het 30+ graden was vergeten en zou ik dus oververhit zijn geraakt.
Ook in de ochtend had ik nog last van vochtverlies, waarna we besloten om toch maar eens de verloskundige te bellen. Meteen kreeg ik de waarschuwing dat ik écht in de nacht nog had moeten bellen en zeker niet had moeten wachten tot de ochtend. Ze verwees ons naar het ziekenhuis en raadde ons aan om het koffertje voor alle zekerheid maar in de auto mee te nemen.
Het kon namelijk begonnen zijn. In de auto begonnen we alle ouders te bellen, vol spanningen waren we op weg. Eenmaal daar werd ik meteen aan de CTG-scan gehangen en werd met een staafje in me geroerd om te checken of mijn vliezen daadwerkelijk gebroken waren. Gelukkig bleek dit uiteindelijk niet zo te zijn; een mengeling van warm weer en meer afscheiding zorgde waarschijnlijk voor het vocht. Wat me meer zwaar viel, was het moeten liggen op een harde stoel/bed in dezelfde positie. Dit zorgde voor bekkenpijn en ik was daardoor erg blij dat ik weer naar huis mocht.
Door deze bekkenpijn belde ik de verloskundige voor wat tips en om te overleggen over de mogelijkheid van een inleiding. Ik zat er helemaal doorheen, ondertussen was de baby op mijn zenuw aan het chillen en wist ik me in geen houding meer te bewegen. Hier zouden we aan het begin van de volgende week naar kijken. Tijdens het bellen voelde ik me toch niet helemaal lekker, iets wat ik eerder aan de airco had geweten. Een simpele test maakte het binnen een paar seconde al duidelijk: ik had corona.
Omdat mijn man vorig jaar in het ziekenhuis was beland met corona, besloten we apart van elkaar te slapen en afstand te houden. Het matrasje werd beneden in de woonkamer opgezet en zo sliepen we twee nachten apart van elkaar. Uiteraard kreeg ook hij corona en waren we samen in quarantaine. Samen begonnen we aan de serie B&B vol liefde S2 en wisselden (delen van) afleveringen en dutjes met elkaar af. Helaas kon mijn afspraak met de verloskundige hierdoor niet door gaan en zaten we samen ziek op de bank en het opgezette bed. Mijn vader kwam ons boodschappen brengen om een red velvet cake te bakken en avondeten te maken. Hier waren we de eerste dagen nog niet fit genoeg voor, dus het was tijd om te chillen.
Tussendoor kreeg ik al zoveel last van oefenweeën dat ik me afvroeg of de baby niet toch al ging komen. Ik zorgde ervoor dat de laatste vluchtkofferspulletjes gewassen werden en rustte nog uit, voor het geval ze zich zou gaan melden. Samen kregen we zo toch nog een relaxte afsluiting van de zwangerschap én exclusieve tijd met z’n twee.
Lees hier Dagboek van een zwangere: week 37
