Dagboek van een zwangere: week 13
Lief dagboek,
Misschien is dit misschien wel mijn favoriete week van de zwangerschap tot nu toe. We hebben namelijk de 13 wekenecho gehad en deze was echt magisch. De 13 wekenecho is een medische echo waar je zelf voor kunt kiezen als je al wat meer informatie over de gezondheid van je baby wilt krijgen. Momenteel is deze echo in een wetenschappelijke fase en doe je automatisch mee aan een landelijk onderzoek.
Deze echo brengt natuurlijk ook spanningen met zich mee. De gezondheid van een kindje is niet vanzelfsprekend en je hebt nog geen idee welke uitkomsten uit deze medische echo gaan komen. Daarnaast kan het zijn dat ze dingen nog niet goed kunnen zien of nog niet volledige duidelijkheid over iets kunnen bieden. Toch waren wij er meteen over uit dat wij deze echo graag wilde laten maken en hadden we voor onszelf de persoonlijke keuze gemaakt dat we altijd het kindje geboren zouden willen laten worden. Dit is voor iedereen heel verschillend, maar deze keuze gaf ons veel rust voor we de echo in gingen.
Gelukkig wees tijdens de echo uit dat het kindje gezond is (zover ze nu kunnen zien) en zich precies ontwikkeld na het aantal dagen dat het kindje oud is. Terwijl de echoscopist het hartje aan het meten was en luisterde na de hartslag, pinkte ik stiekem een traantje weg. Want het is toch niet normaal dat je op de echo in week 6 een streepje ziet dat nog maar 1,3 cm groot is en je nu zelfs de vingertjes al kunt bewonderen. In zo een korte tijd zie je je baby langzaam een mensje worden en dat is echt niet te bevatten.
Iets anders wonderbaarlijks vond ik toch wel de trots die je ineens over je heen kunt voelen. Natuurlijk weet zo een baby helemaal niet hoe die moet liggen voor de echo, maar als alles dan goed gaat en je het goed kunt zien, betrapte ik mijzelf er toch op dat ik van binnen heel trots was. Dit prachtige mormeltje op de echo (zo mag ik de baby eigenlijk niet meer noemen van mijn man) is toch wel jouw kindje en dat is een magisch besefmoment.
Verliefd en glunderend liepen we samen weer naar buiten. Deze echo was gepland op Valentijnsdag en een mooiere 'date' hadden we samen niet kunnen hebben. Langzaamaan traditiegewijs belden we onze ouders op om hun te vertellen wat we nu weer hebben mogen zien en hoe fantastisch goed de baby het wel niet doet.
Dat het gemiddeld 40 weken duurt voor je je kindje in je armen sluit, is aan de ene kant heel lang maar aan de andere kant ook een hele bijzondere tijd. Je groeit steeds meer naar het kindje toe en iedere echo weer word je een stukje meer verliefd en klaar om moeder te worden. Dit merk ik tenminste bij mijzelf. Hoe ervaar jij dat? Laat het me weten in de comments! Tot volgende week <3
