Lief dagboek,
Uit onderzoek van 24Baby blijkt dat slechts 20% in de eerste 12 weken een kinderwagen aanschaft. Je raadt het vast al: ik hoor bij die kleine minderheid. In de babykamer staat tot grote vreugde van mijn katten de wagen al te paraderen en de katten zijn er al meerdere keren - tegen onze wens in uiteraard - ingesprongen.
We hadden namelijk een gigantische meevaller. De bonusmoeder van mijn man heeft een heerlijke verzamelhobby, waardoor ze geen afstand van alle babyspullen van haar kinderen wilt doen. Snap ik 100%, want dit heb ik namelijk met ongeveer alle items die ik ooit heb gekocht. Deze verzamelliefde kon niet beter uitkomen, want zelfs de Bugaboo Cameleon 3 stond nog netjes in de opslag. Op een avond ging ineens de deurbel - en jawel, daar stond onze nieuwe BMW. Mét bekerhouder voor alle koffies to go.
Het voelt dan toch een stuk echter ineens, als die kinderwagen je huis inrolt. Aan mijn buik is behalve een extra vetrol nog niet veel te zien, maar dit lijkt dan toch het fysieke bewijs dat er een mini op komst is.
Meteen komt ook het besef hoeveel werk het wel niet zal zijn om overal heen te gaan met een baby. Natuurlijk heb ik dat al vaker gehoord van ouders, maar tijdens het oefenen van het in- en uitklappen van de kinderwagen wordt het confronterend duidelijk. Op een standaard maandagochtend is het al lastig om alleen het huis uit te komen, laat staan als je iedere keer een verhuizing in het klein moet meenemen. Dat wordt nog oefenen.
Naast de kinderwagen is er nog een andere beste vriend bijgekomen deze week, aka emesafene. Dit is een zetpil die je twee keer per dag kan ‘indoen’ tegen de misselijkheid en het overgeven. Weken heb ik me verzet hiertegen en wilde ik niet toegeven aan de heftige misselijkheid en de bijbehorende overgeefbuien - tot afgelopen zondagavond. Met veel moeite probeerde ik weer mijn zwangerschapsvitamines binnen te krijgen, maar door de grootte van de tabletten moet ik hier keer op keer van kokhalzen. Dit had zondagavond tot gevolg dat ik eindigde boven mijn emmer en een hele nacht niet sliep door de misselijkheid. Nadat de huisarts me maandagochtend ervan had overtuigd dat het echt geen risico’s met zich mee bracht, ben ik begonnen aan mijn wondermiddel: emesafene.
En geloof me als ik zeg dat het voor mij een wondermiddel is. Vrijwel direct nam de misselijkheid af en stopte het overgeven. Je raakt wel vermoeid als bijwerking, maar dat neem ik nu meer dan voor lief. Ik heb weer wat zin in lekker eten en durf sinds het eind van deze week weer zonder mijn emmertje de deur uit. Langzaam ben ik echt begonnen met het genieten van mijn zwangerschap.
Onbewust zette ik mijzelf heel erg onder druk en wilde ik absoluut niet falen - want zo voelde het nemen van de medicatie voor mij al die weken. Dat ik daardoor nauwelijks meer werkte en depri elke dag in bed of op de bank lag, zag ik als offer dat ik moest brengen. Dit is meteen mijn les geweest voor hopelijk de rest van de zwangerschap en wellicht zelfs het ouderschap. Als ik me echt niet goed voel, is het niet erg om dit toe te geven en hulp(middelen) hiervoor te vinden die zonder risico’s zijn. Dat is geen falen, maar zorgen voor jezelf en zoveel mogelijk kunnen genieten van je zwangerschap. En daar ben ik helemaal klaar voor <3
Lees hier Dagboek van een zwangere: week 12
