Lief dagboek,

Ik denk dat er weinig zwangerschapsweken zó leuk zijn gestart als deze week. Na een heerlijk nachtje weg, kwam ik namelijk thuis in de volgende verrassing terecht: mijn babyshower.

De (schoon)moeders, oma’s, zusjes en vriendinnen stonden mij al op te wachten in een fabulous versierde woonkamer. Een tafel vol met de lekkerste high tea hapjes stond al klaar, iedereen had iets gemaakt. We proostten met een Liefmans 0.0 die koud gehouden werden in een nieuw babybadje.

Na de gezellige hapjes begon het eerste spel; in de woonkamer hingen alle babyfoto’s van de gasten zonder naam. Deze moesten weer gekoppeld worden aan de persoon van wie die was, maar dit ging niet zonder wat twijfelachtige fouten. Zo herkende ik mijn eigen moeder niet (oeps) en nog erger: mijn eigen babyfoto ook niet.

Na de babyfoto’s gingen we over op wat actie: de buggy race. In een buggy zat een ‘baby’ (lees pop) die zo snel mogelijk door een parkour geduwd moest worden. Maar deze baby had natuurlijk last van huilbuien en moest dan uit de buggy getroost worden. Hopelijk zegt deze test niks over mijn moederschapskills, want dan moet ik toch nog even oefenen met het LIEFDEVOL troosten tijdens stress. Maar: I’m in it to win it, dus we wonnen de race en als een echte Maxime Verstappen haalde ‘mijn team’ het snelste resultaat.

Ook de dosis creativiteit werd getest met papieren én stoffen rompertjes. De stoffen rompertjes werden met textielstiften versierd en hangen nu te flaneren in mijn woonkamer.

Op de papieren rompertjes werden alle verwachtingen en wensen uitgeschreven, namen als ‘Genovera’ en ‘Maria’ kwamen langs en de baby zal vooral op mijn kat gaan lijken; zacht.

Natuurlijk hadden we nog een ‘mom-test’, waarbij we luiers geblinddoekt moesten verschonen. Als cadeautje kreeg ik een volle luier mét een heerlijke pindakaassmurrie, zodat ik alvast wat meer kon oefenen. Na een ronde babycadeautjes en een leuke fotosessie met een bloemenkrans, eindigde mijn babyshower met een érg moe maar voldaan gevoel.

De look-a-like van mijn baby (a.k.a. de zachte kat) besloot toen even de aandacht op te eisen en verstopte zich achter een blik verf in mijn open kast. Toen hij zelfs niet op het voer reageerde, begonnen we met een paniekerig zoekteam overal in de buurt Tosti te roepen. Mijn moeder was al bijna huilend door de wijk aan het rijden. Maar eind goed al goed: we vonden Tosti en het zoekteam was discharged.

Aangezien ik altijd zo kort maar krachtig ben, is het verslag van mijn babyshower al bijna een a4 vol. Toch moet ik nog even mijn ibuprofentafereel met jullie delen.

Daarbij moet ik een karaktertrekje van mij opbiechten; ik kan best chaotisch en rommelig zijn. Door een lichte nesteldrang is dit op het moment íets beter, maar echt niet zoals het zou moeten zijn.

Het leek mij een goed idee om mijn zwangerschapsvitamines naar het hotel mee te nemen in mijn sporttas zónder de verpakkingen. Dat scheelde toch wel een hoop sleepwerk en plek, in mijn alleen de stripjes waren een stuk compacter. Moe en voldaan na de babyshower pakte ik dus nog even de vitamines, calciumtabletten en aspirine uit de tas en nam van ieder één.

Het duurde een paar seconde voor ik doorhad dat de tablet die ik als laatste had geslikt niet een zwangerschapsvitamine, maar een ibuprofen was en de paniek nam me helemaal over.

Ik probeerde over te geven om de tablet kwijt te raken, maar helaas; de ibuprofen kwam zeker niet meer mee. Ik belde de spoedlijn van de verloskundige om haar in paniek te vertellen dat ik nu zoiets doms had gedaan. Natuurlijk kon zij hier ook niks mee en raadde ze me aan het niet nog eens te doen, maar voor nu het gewoon te laten rusten. Hoogstwaarschijnlijk was het in week 27 nog niet zo een ramp. De nacht brak aan en ik had de een na de andere nachtmerrie over mijn baby die niet meer ademde, ernstig ziek was en stopte met bewegen in mijn buik.

Door alle stress voel je de baby natuurlijk ook veel minder, dus overstuur werd ik in de ochtend wakker. De verloskundigenpraktijken in Nederland hadden juist die dag een staking voor alle niet-spoed gevallen, dus besloot ik toch maar een mailtje te sturen met het verzoek om even naar het hartje te luisteren als dat kon. 10 minuutjes later werd ik al gebeld met het geruststellende nieuws dat ze het helemaal hadden uitgezocht en er écht niks aan de hand was. Natuurlijk mocht ik naar het hartje komen luisteren, maar dat was dan voor mijn eigen gemoedstoestand en medisch echt niet noodzakelijk. Met vertrouwen in de verloskundige besloot ik het toen toch maar los te laten en weer verder te gaan met het nagenieten van mijn babyshower.

Naast chaotisch ben ik zoals je kunt zien ook langdradig! Thanks voor het doorlezen tot het eind & tot volgende week! <3

Lees hier Dagboek van een zwangere: week 28