Lief dagboek,

Hello week 24, hello suikertest! Deze week was het spannende moment daar, ik kon deelnemen aan de glucose tolerantie test, a.k.a. de suikertest. Tussen de 24 en 26 weken mocht ik een datum prikken om te testen of ik zwangerschapsdiabetes heb en in het kader van ‘let’s get it over with’, heb ik deze meteen in de 24e week al ingepland.

Niet iedereen hoeft deel te nemen aan deze test. Het was bij mij een gevalletje ‘íets te hoge BMI en genetisch een iets hoger risico', waardoor ik een verhoogde kans had op het krijgen van zwangerschapsdiabetes. In de 24Baby app plopte allerlei topics over deze test op, meer mensen zitten nu in de fase van het testen.

Zoals jullie ondertussen wel van me weten, heb ik vooral zoete cravings. Suiker is mijn bestie sinds ik niet meer zo misselijk ben en ik heb gewoon de hele dag zin in zoetigheden. Tuurlijk, ik probeer me in te houden maar dit was toch wel een spannend moment van waarheid.

Lichtelijk zenuwachtig at en dronk ik tot 10 uur ’s avonds, om de ochtend erna nuchter naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Van te voren had ik al duidelijke instructies gekregen om alleen te komen, waardoor ik nog iets nerveuzer was. Met twee andere vrouwen belandde ik in een dagopname kamer waar we moesten blijven tijdens het onderzoek. Rondlopen of actieve dingen doen, was niet toegestaan.

Om 9 uur werd mijn bloed voor de eerste keer geprikt met een vingerprikje. Met deze vingerprik werd gekeken of ik mee mocht doen aan het onderzoek, mijn bloedsuikerwaarde was prima en ik mocht het glucose drankje innemen. Je hoort veel spannende verhalen over het drankje, maar no worries: het is een beetje alsof je een zoet hoestdrankje neemt, echt niks walgelijks.

Samen met de andere vrouwen zat ik op de kamer een beetje te kletsen over de zwangerschap tot nu en eventuele vorige bevallingen. Na een kwartier merkte ik het al, het nuchter blijven én het heftige suikerdrankje was geen goede combinatie. Ik probeerde het nog door te zetten, ‘door je neus in ademen en door je mond uit’, maar helaas hielp die truc niet meer.

Het drankje dat ik 20 minuten van te voren had gedronken, spuugde ik weer zo uit. Nerveus liep de verpleegster al naar binnen om te vragen of ik een schatting kon maken hoeveel van het drankje overgegeven was. Na een eerlijke schatting werd besloten dat ik de test moest stoppen en het onderzoek op een ander moment moest worden herhaald. Lucky me.

Je zou denken dat de misselijkheid toen stopte, maar nee; ik voelde me alleen maar ellendiger worden. Alsof het besmettelijk was, werd ook het meisje naast mij ziek en kreeg ook zij te horen dat voor haar het onderzoek stopte. We kregen een broodje kaas met een kopje thee om weer wat op te knappen en mochten rustig bijkomen. Toen de verpleegster kwam om te vragen hoe het ging, wilde ik nog maar één ding: naar huis. Ik hield me groot en zei dat het echt alweer wat beter ging, tot mijn lichaam me verraadde. Weer begon ik over te geven en de tranen die over mijn wangen liepen verraadde wel een beetje mijn ellendige gevoel.

Maar eindelijk was het dan zover: ik mocht een half uurtje later - wat voelde als een eeuwigheid - naar huis. Nog wat trillend op mijn benen stond ik bij het betaalapparaat om mijn parkeerticket af te rekenen, toen mijn pinpas het plotseling niet deed. Natuurlijk was ik mijn andere pinpas vergeten, waardoor ik mijn eigen ticket niet meer af kon rekenen. Uit pure ellende heb ik een random rekening terug afgeschreven - oeps, sorry Readly - zodat ik toen eindelijk naar mijn ouders kon rijden om daar rustig wat bij te komen en een door mijn moeder verzorgd broodje ei te eten. Hoe oud je ook bent, en of je nu zelf moeder wordt of niet, op zo een moment is het toch heerlijk om even verzorgd te worden door je eigen moeder.

De suikertest mag ik volgende week herhalen, maar dan de prettige variant zonder overgeef-taferelen. Keep you posted! ;-)

Lees hier Dagboek van een zwangere: week 25