LIEF DAGBOEK,

Deze week was het zover; de start van het aangeven van mijn eigen grenzen, omdat het fysiek nodig is. Het is heel gek om mentaal nog van alles te willen doen, maar je lichaam die duidelijk aangeeft dat het toch tijd wordt om tranquillo te doen.

De eerste dag van week 21 hadden we een lekkere vervoegde paasbrunch met het gezin van mijn man gepland. We hadden een rustige start en zouden om 12 uur met de auto vertrekken naar België - 40 minuten verderop. Ik zat als bijrijder voorin en was behalve voor de muziek nergens verantwoordelijk voor. In mijn hoofd zou dat makkelijk moeten lukken en kon er niks op deze rustige dag misgaan.

Dit bleek dus fysiek een heel ander verhaal te zijn. Na slechts tien minuten zat ik bij de eerste pitstop bij het tankstation al te huilen in de auto. Mijn bekken deed zeer van het zitten en ik kon geen goede houding vinden om de pijn te verminderen. We zette de autorit door, hadden een leuke brunch en reden aan het eind van de middag weer terug naar huis.

Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat mijn avond minder leuk was, aangezien het niet direct weer beter gaat als je uit die auto stapt. Toch was het meteen een goed leerpunt voor mezelf; de werkafspraak die ik deze week in Amsterdam zou hebben (zo’n 2,5 uur rijden vanuit Limburg) was geen goed idee. Het bijrijder zijn van een rit van 40 minuten was al teveel van het goede, laat staan 2 keer een rit van 2,5 uur zelf moeten rijden. En daar kwam dan het moment dat ik teleurgesteld door mijn eigen grenzen toch mijn afspraak cancelde.

Je hebt allerlei verwachtingen van je zwangerschap, hoe het zou moeten zijn in week 21. Dit is het tweede trimester, dus: ‘je hoort te genieten’, ‘het is de fijnste periode van je zwangerschap’, ‘je merkt lichamelijk vast niet veel kwaaltjes op het moment’ en ‘gelukkig is je buik nog niet zo dik’.
Op het moment zijn er heel veel taboe brekende postings, interviews en vrouwen die eerlijk vertellen welke dingen ze niet leuk vonden aan hun zwangerschap. Toch merk je dat je al snel bang bent dat je te negatief bent en mensen je een zeur vinden - ook zo in dit dagboekje waarbij ik alweer een minder vrolijke week beschrijf.

Maar ik zal ook taboebrekend proberen te zijn; op het moment dat iemand ‘zeurt’ of een ‘taboe breekt’, zijn er waarschijnlijk -heel wat- vervelende momenten aan vooraf gegaan. Dit verdwijnt niet zomaar en je hebt vaak een langere periode veel ongemak hiervan. Je kunt het daardoor vaker hierover hebben en dit kan even tijd kosten om het een plekje te geven, dat je zwangerschap niet loopt zoals gewenst. Deze week staat het in teken daarvan, heb ik flink uitgerust en geprobeerd mijn grenzen steeds meer aan te voelen en te respecteren.

Er zullen ook echt leukere weken komen, zoals bijvoorbeeld het babykamertje uitzoeken en inrichten. Daar wil ik volgende week naar gaan kijken. Maar one step at a time; deze week stond gewoon in teken van rust en grenzen :-)