Ook niet voor het zusje

De zwangere doet natuurlijk het werk. Maar een aankomende bevalling is niet alleen zwaar voor haar en voor haar partner, maar voor de hele omgeving. Dat afwachten, die spanning…. Maar mag ik dat eigenlijk wel zeggen, als niet-zwangere?

Een voorgevoel

“Heb jij een voorgevoel?”, appt mijn moeder vanochtend. Nu je het zegt, dacht ik, ik voel me de hele dag al een beetje zenuwachtig. Ook heb ik mijn zus gisteravond snapchats gestuurd, die zijn nog ongeopend. En het dagelijkse even-checken-of-mijn-zus-al-in-bevalling-is-bericht is nog onbeantwoord. Wat dat is? Nou, elke ochtend zoek ik een reden om mijn zus te appen. Gewoon even checken of ze reageert, want dan kan ik met gerust hart naar het werk. Erover nadenkend worden mijn zenuwen heftiger. Ik bel mijn moeder en ons gesprek versterkt het gevoel. Ja, we weten het bijna zeker. Er is iets gaande!

*Evil laugh*

Om het zeker te weten, stuur ik mijn schoonbroer een ‘onopvallend’ bericht. Hoe de wedstrijd was afgelopen dinsdag. Het is nu donderdag. Geen teken van leven van beide kanten. Even later belt mijn moeder weer op: ze schreeuwt van spanning en vreugde en mijn collega’s kijken me gek aan. Ja, het moet nu wel bezig zijn; ik voel het ook. Ik steek een online wenskaarsje aan voor mijn zus en de kleine en laat mijn collega inpakpapier en sushi (voor mijn zus) meebrengen uit de supermarkt. Enthousiast app ik mijn vader, die zegt: “Ik wacht nog even af”. “HALLO, JE WORDT ZO OPA”, reageer ik. “IK WEET HET BIJNA ZEKER”. Maar dan komt het…. De naam van mijn zus verschijnt op mijn telefoonscherm. De teleurstelling slaat wederom toe. Niks aan de hand dus. Even later reageert ook haar vriend. “Je bent zo doorzichtig. De wedstrijd was dinsdag. We dachten al dat jullie bezig waren, dus gingen we niet antwoorden om even te kutten. *Evil laugh*” "Het liefst ben ik 24/7 bij haar, fiets ik elke dag even stiekem langs na mijn werk en bestook ik haar met berichten. Maar ik houd me in hoor"

24/7

Mijn zus is 39 weken zwanger. Haar buik is zó rond, dat het lijkt alsof er elk moment een baby kan uitspringen. Eigenlijk is dit al weken zo. “Dat gaat niet meer lang duren”, klonken al een hoop kreten. Natuurlijk weet je het nooit, maar het voelt inderdaad al even alsof ze op springen staat. Ik kan je zeggen: het fuckt met je hoofd. Dag en nacht ben ik ermee bezig. Het kan dan ook elk moment gebeuren. En hoewel ik me ervan bewust ben dat het geen zin heeft om er continu mee bezig te zijn, kan ik er absoluut niks aan doen. Ik wil de hele dag door weten hoe ze zich voelt. Voelt ze al iets aankomen? Ik wil weten als de vliezen breken, ik wil weten als de weeën beginnen, weten wanneer de échte weeën beginnen. Ik loop rond met een spanning in mijn lichaam. Zou vandaag dan eindelijk de dag zijn waar we al zo lang op wachten? Het liefst ben ik 24/7 bij haar, fiets ik elke dag even langs na mijn werk en bestook ik haar met berichten. Maar ik houd me in. Echt waar. Ik doe mijn best.

Een beetje begrip alsjeblieft!

Mijn zus en schoonbroer hebben besloten dat we helemaal niks mogen weten. Pas als de baby er is, dan kunnen we een telefoontje verwachten. Dus het heeft geen zin om mezelf gek te maken. En ook dat vissen naar antwoorden, heeft absoluut geen nut. Het gewoon loslaten, zou het beste zijn. Des te sneller is de baby er ook, voor mijn gevoel dan. Maar het loslaten, dat lukt niet. De spanning in mijn lichaam blijft. Misschien ligt mijn zus op dit moment wel pijn te lijden. Misschien ben ik straks wel ik tante! Natuurlijk mag ik niet klagen, want ik loop niet rond met rugpijn, bekkenpijn en ik hoef geen weeën op te vangen of kind uit te persen. Ook hoef ik niet al maandenlang élke dag die tranen om niks en woede-uitbarstingen op te vangen (Die arme partners ook!). Maar jeetje! Wat is dat bevallen toch ook zwaar voor de moeder, en bovenal ook voor het zusje zeg! ;-) Oké, ik begrijp dat het wellicht ietwat vervelend is als je continu in de gaten wordt gehouden en ik zal me nóg meer proberen te beheersen. Maar toe, geef me ook een beetje begrip!? Het is niet niks, tante worden. Van het – nu al – liefste meisje van de hele wereld! ♥ Door: Joëlle Wat denk jij? Kan een man de bevallingspijn aan?