Zodra er tandjes doorkomen bij je kleintje,

breekt er een nieuwe mijlpaal aan... Je raadt het al. Het moment om die nieuwe aanwinsten te poetsen! Persoonlijk leek me dat een heel lief en schattig moment. Al romantiserend over het tandenpoetsen sloeg ik een voorraadje mini tandenborstels en peutertandpasta in voor de - toen nog - baby. De eerste paar dagen vond hij het nog interessant. Zo’n felgekleurd borsteltje met een gekke substantie. Het begin van deze mijlpaal kenmerkte zich dan ook door verschillende fases. Van leuk zo’n tandenborstel tot de lippen op elkaar geperst en van de tandenborstel als bijtspeeltje gebruiken tot mama en papa die het weer eens vergeten. Goed, hij had in ieder geval al eens kennisgemaakt met het fenomeen tandenpoetsen.

Een tijdje terug vonden we dat het tijd werd om dat poetsen eens serieus te nemen. Geen idee wat de dreumes daar precies van vond, maar wij waren van plan een nieuw, vast avondritueel te introduceren. Samen eten, tandjes poetsen, boekjes lezen en naar bed. Uiteindelijk lukte het om iedere avondmaal te eindigen met een poetsbeurt. (De strijd met het creëren van een ritme lag overigens meer aan onze eigen wilskracht en niet aan die van de dreumes.) Tot het moment aanbrak dat het huis te klein was zodra de tandenborstel in beeld kwam. Ja hoor, en dat al gewoon voor de twee-is-nee fase. Het was absoluut niet de bedoeling dat we de tandenborstel in zijn mond stopten. Zelfs met het borsteltje over zijn lippen aaien was al uit den boze. Wat een fijn avondritueel voor het slapengaan moest zijn, resulteerde in een soort worsteling aan tafel, heel veel gemopper en nog meer tranen. Ondertussen brak mijn hart in honderden stukjes. Ik wilde de dreumes niet zo van streek zien. Al helemaal niet om zoiets als tandenpoetsen. Maar ja, slechte mondhygiëne wilden we ook weer niet op ons geweten hebben. #parentlife

Nou een ding is duidelijk. Je verzint daadwerkelijk van alles als ouder. Alles om het tandenpoetsen leuker te maken. We hebben alles uit de kast gehaald. Liedjes zingen, beer die ook zijn tandjes poetst en een applausje zodra het lukt om daadwerkelijk een tand of kies te poetsen. Nou, dat applaus beviel meneer wel. Nu zegt hij na het eten zelf ‘tandjes poetsen’ en begint hij al te klappen zodra we de tandenborstel pakken. Mission accomplished.

Ha, alles – echt waar! – is een fase. Zo zie je maar, voor je het weet vragen ze zelf wanneer ze tandjes mogen poetsen.