Lief dagboek,
Gek eigenlijk, met week 34 ben je écht wel hoogzwanger. En dat merk ik ook. Zwangeren om me heen zijn met verlof gegaan of zullen snel met verlof gaan en voor mij zit er ook nog maar een anderhalve week werk in. Ik heb een tandje bijgezet om nog wat uren bij te harken, voordat ik een minimumloon aan uitkering krijg. Als ZZP’er krijg je gelukkig betaald verlof, ik mag namelijk een uitkering aanvragen. Deze is niet riant en je moet zeker flink bijschalen; maar iets is beter dan niets. Voor mijn werk moet er ook nog veel gebeuren, social media huisstijlen moeten afgemaakt en doorgevoerd worden en overdrachtsdocumenten moeten nog gemaakt worden. Nog flink aan de bak dus deze week.
Die energie om nog flink door te pakken, die haal ik ergens ver uit mijn tenen. Ik ben namelijk alles behalve fit en mijn bekken is absoluut een probleem. Normaal zitten kon ik al langer niet meer, maar lijkt nu écht onmogelijk en ik kies er letterlijk voor om soms maar niet mijn straat op- en af te lopen om zo energie voor het werk te sparen. Mijn werk wordt veelal uitgevoerd in bed, alhoewel ik in de ochtend altijd probeer te beginnen in mijn heerlijke zonnige tuin. Met een ijskoffie natuurlijk; een Starbucks Caramel Cappuccino om precies te zijn. Nog héél even doorpakken; in week 35,5 zal mijn verlof starten.
Zelf vermijden we uit eten gaan en eigenlijk alle bezigheden waar ik langere tijd moet staan of zitten, maar naar sommige verjaardagen probeer ik toch nog te gaan. Zo ook naar de verjaardagsbrunch van de opa van mijn man, gevolgd met de diploma barbecue van het nichtje van mijn man. Al waggelend loop ik binnen, als hoogzwangere ben je vaak een beetje de attractie van de dag met zo’n dikke levendige buik. Ik probeer overal nog lichtelijk te maskeren dat ik zo’n bekkenpijn heb, ik wil vaak niet dat mensen mij 9 maanden lang vinden zeuren. Toch kom ik er niet om heen, de stoel is te klein om mijn speciale bekkenkussen op te leggen. Na veel gedoe krijg ik een nieuwe stoel en probeer ik zo min mogelijk opvallend steeds te gaan verzitten. Later ga ik mee naar de barbecue, waar ik uiteindelijk liggend in een tuinstoel beland. Tot zover het minder laten merken.
Ik ga wel nog naar de bekkenfysio, een geweldige vrouw met magische handen die me keer op keer weer masseert en aanmoedigt om mijn oefeningen te blijven doen. Ze heeft al aangegeven dat behalve masseren ze niets meer kan doen, maar toch blijf ik gaan om naar de afspraken toe te leven. Als ik het weer niet meer zie zitten, denk ik ‘maar over x dagen ga ik weer naar Ciel’. Ze geeft me het advies om nu toch echt te stoppen met werk, en ik kan niet wachten tot ik dat advies ter harte kan nemen en met verlof kan gaan.
Deze week was ook een leuke voorbereidende week op de borstvoeding die ik misschien ga geven. Mijn motto is simpel; ik wil het graag proberen en als het lukt, dan gaan we ervoor. Maar als het niet lukt, ga ik mezelf ook niet kwellen. Tijdens de zwangerschap heb ik al heel wat offers gebracht en ik wil ook gaan genieten met mijn nieuwe gezinnetje. Toch is het fijn om me even voor te kunnen bereiden op wat mogelijk op mij staat te wachten, dus ik heb ons opgegeven voor een online borstvoedingscursus van de kraamzorg. In een podcast van Verlosmoeder had ze het over het belang van een partner die enigszins weet wat je aan het doen bent en waarom, dus ook mijn man mocht dus aanschuiven.
Wisselend van houdingen - eerst op de bal, dan op de bank, dan leunend op de bank en weer opnieuw - kwamen we de twee uur door. Ze vertelde van alles; over het golden hour, hoé je het beste kunt aanleggen en dat je het beste zoveel mogelijk kunt aanleggen. Aan het begin zullen voedingen wat langer duren (tot wel een uur!) en we krijgen een filmpje te zien hoe baby’s aanhappen. Aan het eind van de cursus hebben we het besloten; we laten het wel gewoon op ons af komen en zien wel hoe het gaat.
En zo denk ik dat we met de komende weken ook maar om moeten gaan; we zullen wel zien hoe het gaat. Ik kan niet wachten tot ze er eindelijk is.
Lees hier Dagboek van een zwangere: week 35
