We starten de week in dit weekboekje met een terugblik naar vorige week. We hadden namelijk een geweldige pretecho die ik zeker nog even moet vermelden - ook al past hij hier oorspronkelijk niet meer tussen. Om het verhaal van de vorige keer niet nog langer te maken, geef ik ‘m hier even de aandacht die die verdiend. Want zo een 3D pretecho is écht bijzonder; die wil je niet missen.

Toegegeven: eerst wisten we niet zeker of zo een echo iets voor ons was, misschien was het juist zelfs wel een beetje akelig en ‘alien-achtig’. Tijdens de geslachtsbepaling echo hadden we al een keer mogen zien hoe zo een 3D echo eruit ziet van je dochter en dat had ons overtuigd om toch die 3D echo te proberen met 30 weken, zodat we misschien al wat karakteristieke look-a-like trekjes konden ontdekken. Daar gingen we met z’n drietjes - mijn schoonmoeder, man en ik - op weg naar de echo.

Sorry not sorry voor dit über-zoetsappige dagboekje, maar wat was het magisch. Je weet dat er een klein frummeltje in je buik zit, je voelt het aan alles. Maar het zien van een neusje, een handje, de haartjes (!); dat is niet te bevatten. Je ziet zelfs uiterlijke gelijkenissen. Het neusje kwam akelig dichtbij de neus van mijn man en het mondje leek verdacht veel op die van mijn vader, haar opa. Ook de bolle hamsterwangetjes waren niet te missen; die kan ze van ons allebei hebben gekregen :-) Op een gegeven moment zat ze zelfs te lachen, tenminste: a girl can dream en het leek er toch verdacht veel op.

Naast deze zoetsappige beelden te hebben gezien, waren we ook druk bezig met iets minder dromerigs: ‘de uitdrijving’. En alles wat daarvoor komt natuurlijk. Tijdens de zwangerschapscursus deel 2 kregen we een wat praktischere les met allerlei handvaten voor tijdens de bevalling. Zo hadden we praktische oefeningen over de ademhaling, massagetechnieken en manieren om een extra shot van de goede hormonen te krijgen. Daarnaast bespraken we de mogelijkheden van pijnmedicatie en verschillen tussen de locaties waar je kunt bevallen.

Bij het afronden van de cursus deden we dé test: de ijsklontjestest. Zowel mijn man als ik, moesten een minuut lang een ijsklontje in onze hand vasthouden. Hierbij telde ze af zonder verder nog iets te vermelden. Hilarisch om te zien hoe mijn man volgens hem bijna zijn hand ‘in vuur had’ en stiekem even het ijsklontje naast zich neerlegde. Gelukkig moet hij niet gaan bevallen.

Bij de tweede keer begeleidde ze je door de minuut heen, ze moedigde aan en hielp je bij het ademhalen. Nu was zo een minuut nog sneller voorbij. Ondanks dat het ijsklontje niet voor een heftige pijn zorgt (behalve bij mijn man, die had natuurlijk een heel ander type klontje ;-)), was het principe wel heel duidelijk. Ontspanning bij een bevalling is erg belangrijk, het mentale gedeelte is zeker net zo belangrijk als het lichamelijke gedeelte. De cursus heeft hier zeker weten aan bijgedragen, mijn man heeft nu zelfs ‘zin’ in de bevalling.

Naast de cursus hadden we nog een andere belangrijke afspraak met de kraamzorg. Iemand kwam naar ons huis voor een intake om de babykamer zo ver die af was al te checken en alle informatie met ons te delen. We kregen te horen dat we mee hebben geholpen aan een babyboom in augustus en hierdoor een ‘piekmoment’ is ontstaan. Dit kan er voor zorgen dat we de eerste dagen maar drie uur kraamzorg per dag krijgen om te helpen bij de voeding en verzorging van de baby en mij. Gelukkig hebben we lieve familie die ons zal helpen waar nodig is en zal dit prima voor ons zijn.

Steeds meer worden we iets voorbereid op de bevalling en leven we op het moment van de ontmoeting met onze dochter toe. Soms kun je zo nerveus zijn voor dat moment, dat je lijkt te vergeten dat het ook de meest bizarre en mooie gebeurtenis in je leven zal zijn. En daar kunnen we langzaam niet meer op wachten.

Lees hier Dagboek van een zwangere: week 32