Lief dagboek,

Een bewogen week, dat was het wel deze negentiende week. Iets eerder dan de naam doet vermoeden, kregen we de 20 weken echo. Dé echo waar ze alle mogelijk te bedenken dingen over de gezondheid van je kleintje (nog) eens checken. Door de goede nipt-test en de 13 weken echo maakten wij ons niet zo een zorgen en gingen we met een gerust gevoel naar de echo. Wat zou nu de kans zijn dat ze ineens iets zouden zien dat van tevoren nog niet gezien was?

Toch slaan de zenuwen elke keer weer toe als ik daar dan ga liggen. Het hartje zien en horen slaan, zorgt er dan voor dat ik weer rustig verder kan ademen. Gelukkig beginnen we elke keer weer met het bekijken van het hartje om dan verder te gaan met de rest. Allerlei dingen werden onderzocht tijdens deze 20 weken echo, van het aantal hartkamertjes tot hoe gevuld de blaas op dat moment was. Aangekomen bij het laatste gedeelte, zouden we nog even kijken naar de placenta en de aanhechting van de navelstreng.

En daar kwam die; niet meteen de geruststellende ‘wauw’, ‘goed zo’ of ‘dat ziet er super uit’. Na een vertwijfelde blik en een korte pauze, kwamen die zenuwen direct terug gegierd. Waar het misschien maar een paar seconde duurde, leek het voor mij toch wel veel langer. De navelstreng zat aan de zijkant van de placenta, terwijl die volgens de boekjes toch liever in het midden zou moeten zitten. Dit zou voor een groeiachterstand kunnen zorgen; of erger nog, hevige bloedingen tijdens de bevalling door het breken van de vliezen.

Op de vraag of ik me zorgen moest maken, kreeg ik een minder fijn antwoord als gewenst - namelijk ‘nog niet’. Natuurlijk probeerde ze ons aan het eind van het gesprek wat gerust te stellen, dat het nog niks betekende en we moesten proberen ons nou niet druk te gaan maken. Met deze zorgen gingen we naar huis, wachtend op het al geplande gesprek dat ik de dag erna met de verloskundige zou hebben.

Je kunt je wel voorstellen hoe ontzettend lang zo een dag - en nacht - dan duurt. Om wat herkenning te zoeken, besloot ik mijn vriend Mr. Google alvast in te schakelen en hopelijk vergelijkbare verhalen te vinden. Helaas vond ik direct een artikel over een ernstige afwijking met diezelfde genoemde gevaren, waar 2% van de zwangeren mee krijgt te maken. Geschrokken en nog zenuwachtiger ging ik de nacht in en moest ik nog een hele dag wachten tot ik dan te horen zou krijgen wat het nu eigenlijk precies betekende.

Ik zal achterwege laten hoe die tijd precies uitzag, maar geloof me maar dat ik niet de leukste versie van mezelf was. Ik zag allerlei rampscenario’s al voor me waarbij de baby of ik er niet goed uit zou komen of in het minst heftige geval mijn gewenste thuisbevalling in het water zou vallen.

Doordat mijn man niet mee kon gaan naar de afspraak, was mijn schoonmoeder erbij als mijn steun en toeverlaat die alle informatie mee kon beluisteren. Al snel bespraken we de echo van de dag ervoor en het schrikwekkende nieuws dat we hadden gehoord en gelezen. Resultaat: er was helemaal niks aan de hand. Met mij hadden nog heel veel zwangeren dit zonder enige problemen erdoor te ervaren. En als er dan al problemen zouden ontstaan, dan zouden deze hoogstwaarschijnlijk nu al zichtbaar zijn.

Meteen na deze uitleg kwam de vraag waar ik het liefste zou willen bevallen, in het ziekenhuis of thuis. Beiden opties waren namelijk mogelijk - zoals het er nu naar uit ziet. Waar ik van tevoren overtuigd thuis wilde bevallen, ben ik daar nu niet meer zo zeker van. Maar gelukkig hoef ik dat nu ook nog niet te bepalen en kan ik dat zelfs op het moment nog bepalen, een zorg voor nu minder. Nog heel wat weken te gaan voor ik op dat punt ben beland.

Met een opgelucht gevoel ging ik weer naar huis - na een pitstop bij de Albert Heijn. Want zo een goed nieuws moet natuurlijk gevierd worden met lekkere snacks. En zo belandde ik voor het nieuwste seizoen van Bridgeton mét chips, zoute popcorn en pinda M&M’s op de bank. De beste afsluiting van de dag & week die ik kon hebben!