Lief dagboek,

Deze week was toch wel een spannende week, de voorbereidingen op onze gender reveal party. Die start natuurlijk met dé echo; de geslachtsbepalingsecho. En die is toch wel spannend nu het moment zo langzaam nadert.

We willen het geslacht pas weten tijdens de ‘reveal’ die op zondag zal zijn. Dat betekent dat er nog 6 dagen tussen zullen zitten waarin we het zouden kunnen weten maar heel bewust niet in het envelopje moeten kijken. Voor mij is dat nog wel prima te doen, maar voor mijn man is dat zeker niet het geval. Hij wilt het stiekem toch al bekijken en dan op het feest doen alsof het een verrassing is. Naast het geslacht wordt het dus ook nog eens spannend of hij het wel zo lang zal volhouden om niet te kijken, want het grootste kind is hij toch nog altijd soms. ;-)

Tijdens zo een geslachtbepaling en gender reveal party is er natuurlijk één gevoelig thema; het hebben van een voorkeur. Als je het aan iemand vraagt is het antwoord al snel ‘het geslacht maakt niet uit, als het maar gezond is’. Als iemand aangeeft een voorkeur te hebben, lijkt het bijna zielig en afwijzend naar het andere geslacht en voel je bijna de veroordeling. Ik was dus al erg nerveus of ik niet stiekem een voorkeur zou gaan krijgen of nog erger: misschien wel teleurgesteld zijn in het geslacht.

Van te voren zag ik mezelf namelijk altijd als ‘meisjes-mama’ en mijn man ook als ‘meisjes-papa’. Ik heb vier zusjes én ben zelf een meisje-meisje, de wereld van (kleine ;-)) jongetjes is nog helemaal vreemd voor mij. Ik zag alle schattige pakjes, jurkjes en tutu’s met veel tule altijd al helemaal voor me en de haarbandjes waren nog net niet gekocht.

Toen werd ik zwanger en ontstond het gevoel dat ik een jongetje krijg. Tuurlijk is het wel even omschakelen en zou ik het heel spannend vinden als ik een ‘jongetjes-mama’ word, want ten eerste: ‘hoe verschoon je zo een jongetje nou goed’? En wat als hij nou ineens tegen zijn genen in heel sportief blijkt te zijn en ik elke zaterdagochtend aan een veld moet gaan staan zonder enige kennis van voetbal? (Natuurlijk weet ik dat een meisje net zo goed kan gaan voetballen, maar de verdeling jongens-meisjes op een veld is toch nog net altijd iets meer jongens én ik hou van ‘problemen’ opblazen ;-))

Toch ben ik er deze zwangerschap steeds meer achtergekomen dat ik geen voorkeur heb. Spannend, ja dat vind ik het zeker om een jongetje te krijgen. Maar ook bij meisjes kan ik wel wat spannende dingen bedenken, het is gewoon een hele verantwoordelijkheid om zo een lief kindje te mogen opvoeden en je wilt dat zo goed mogelijk doen. Uiteindelijk zal mijn kindje zichzelf ontwikkelen in een mens met eigen voorkeuren, karaktereigenschappen en dromen. En of dat een jongetje of meisje wordt, dat maakt me dan toch niet zoveel uit.

Ik kan in ieder geval niet wachten om het zondag te weten en het samen met mijn familie te mogen vieren. I’ll keep you posted ;-)

Lees hier Dagboek van een zwangere: week 17