Het einde van ‘dagboek van een zwangere’ is in zicht... Sterker nog, ik schrijf dit niet meer als een zwangere, maar als moeder. Het moment waar ik al die tijd naar heb uitgekeken, is dan eindelijk aangebroken. Ik ben bevallen en kan jullie na 40 weken lief en leed delen eindelijk voorstellen aan mijn fantastische meisje; Rosa.

Vanaf nu zal ik mijn anekdotes over de kraamtijd delen, slaapritmes, het avontuur dat borstvoeding heet en de mijlpalen die we gaan beleven. Maar niet voordat ik het dagboek op een mooie manier afsluit; met mijn bevallingsverhaal. Als je me gevolgd hebt, zul je wat overlapping lezen met de laatste weken, maar het maakt mijn bevallingsverhaal wel compleet.

Wat heb ik verlangd naar die bevalling. Waar je natuurlijk ook lichtelijk nerveus bent voor het moment suprême, was ik vooral zenuwachtig dat het nog lang zou duren. Mijn bekkeninstabiliteit was killing en Rosa was verplaatst in mijn buik - om te eindigen op mijn zenuw. Meer dan eens zei ik dat als ze er niet zelf uit zou komen, ik haar er persoonlijk uit zou trekken. Het uitzicht op een inleiding gaf me veel hoop en ik was er meer dan klaar voor. Gelukkig wist ik van te voren niet hoe moeilijk het krijgen van een inleiding in de maand Augustus was.

De natuur zou natuurlijk nog altijd z’n werk kunnen doen en ze zou ook nog zo kunnen komen, vooral met alle oefenweeën die ik had. Strippen kon zeker geen kwaad, het zou een handje kunnen helpen. In totaal hebben ze vier keer geprobeerd te strippen, waarvan drie keer zijn gelukt. Waar ik de eerste keer slechts 1 cm ontsluiting had, was dit uiteindelijk 2 en na het strippen zelfs 3 cm. De slijmprop verloor ik beetje bij beetje en de oefenweeën waren steeds meer aanwezig. Zelfs de verloskundige was er bijna zeker van; we hadden een grote kans op een natuurlijke bevalling die in kort termijn op gang zou komen. Het bevalbad stond al klaar in de gang voor de thuisbevalling die ik zo graag wilde.

Zoals je in mijn laatste weekblog hebt gelezen, hielden mijn weeën bij beweging aan, maar stopten zodra ik stopte met bewegen. Door de regelmatigheid van de weeën kwam mijn moeder op donderdag alvast naar mij toe, zij zou bij de bevalling zijn die hoogstwaarschijnlijk toch wel zou beginnen. Een dag waar ik met veel liefde op terugkijk; ze kookte eten voor ons, we wandelden ons wat af om het op gang te brengen en rustten uit bij de TV. Aan het eind van de dag werd ik gebeld, de inleiding waar ik zo naar uitkeek van morgen, kon niet doorgaan door een tekort aan bedden. Hij werd verschoven naar zaterdag, maar ik had van binnen steeds meer vertrouwen dat ik zelf zou gaan bevallen binnen een aantal uur. Mijn moeder ging naar huis, maar we zouden elkaar vast ‘ s nachts weer zien, dan zou ik gaan bevallen.

Vrijdagochtend werd ik wakker zonder baby of bevalling; ondanks de oefenweeën leek een natuurlijke bevalling er gewoon niet in te zitten. Ik besloot me er bij neer te leggen, strippen zou waarschijnlijk geen zin hebben dus ik kon maar beter wat uitrusten. In de avond gingen we naar een verjaardag ter afleiding en dronk mijn man een biertje of drie, hij verwachtte toch niet dat er een baby aan zou komen en hij moest rijden.

Think twice, want je raadt het al: mijn vliezen braken in de nacht. Maar niet zoals je dan verwacht - een grote plons die de hele vloer nat maakte; nee, ik verloor maar kleine beetjes vocht na het gaan naar de toilet. Daarbij had ik wat last van weeën, maar dat was zeker niks nieuws; ik besloot om weer te gaan slapen. We zouden die ochtend nog naar de bruiloft van onze beste vrienden gaan, een bevalling zat er nu niet meer in - dacht ik.

Rond half vier werd ik weer wakker, weer verloor ik vocht en hielden de weeën aan. Daarbij was er licht bloedverlies, wat volgens mijn groene kaart (‘ de wanneer mag ik bellen-kaart’) het breken van vliezen aanduidde. Mijn man werd wakker geschud en mijn moeder gebeld; het was misschien wel echt zover. We besloten dat we nog even zouden slapen, die konden we nog even flink waarderen voordat we een periode ingingen waar minder slaap zou zijn.

Vol verbazing keek ik naar mijn man, die zich omdraaide en direct weer in slaap viel. Mijn moeder leek wat meer op mij, de koffie was al gezet en ze kleedde zich al aan voor het moment dat ze naar mij toe mocht komen. We appten nog wat over of het nu echt zover zou zijn en besloten dat ze alvast naar mij toe zou komen en we samen nerveus konden zijn. Mijn vader en zusje hadden de auto nodig voor de bruiloft, dus werd ze rond half 5 gebracht door mijn vader.

Eenmaal onderweg kreeg ik een telefoontje of hij niet eventjes mee naar binnen mocht komen om mij succes te wensen. Met lichte weeën was dat geen probleem en maakte ik mijn man wakker dat ze er aan kwamen, maar hij ook nog even door kon slapen. Na wat twijfeling besloot die toch maar op te staan.

De start van de bevalling was eigenlijk best gezellig; we dronken een (ijs)koffie en kletsten over de bevalling en de komst van kleine Rosa. Ondertussen werden we nog gebeld door mijn zusje, die had gemerkt dat iedereen magisch verdwenen was zonder iets te zeggen. Ook mijn vader vond het erg spannend, ik citeer ‘jammer dat hij niet mijn moeder was en zo bij de bevalling kon zijn’. Bij zijn weggaan kreeg ik een wee, waarbij die zelfs weer terug naar binnen wilde komen om dat even te kunnen zien. Natuurlijk stak mijn moeder hier een stokje voor en nam die het hazenpad terug naar huis.

Doordat mijn weeën sterker en regelmatiger waren bij beweging, begonnen we vanaf 6 uur al met wandelen door de wijk. Gekleed in mijn lange zwarte slip dress van de Hunkemöller met een wollig vest, waggelde ik wat door de straat en kwam af en toe een vroege vogel tegen. Zo bemoedigend als mensen kunnen zijn, riep een vrouw voor het dichtslaan van haar voordeur dat het vast nog heel lang ging duren - want een bevalling kon wel dagen duren hoor. Ik denk dat mijn moeder haar nog net niet de deur inrolde en mijn man ondertussen mij begon te bemoedigen. We besloten wat kleine snacks bij de Aldi te halen - frambozen en wat Haribo snoepzakjes. Terwijl mijn moeder naar binnen liep, bleef ik rondjes lopen op de parkeerplek en af en toe op mijn man te steunen en te zuchten. Langzaam begon ik meer endorfine aan te maken en werd me verteld dat mijn ogen er wat high uit begonnen te zien. Allemaal goede tekenen die vooruitgang lieten zien; want ik was er meer dan klaar voor.

We konden helaas geen marathon lopen door mijn bekkenpijn en besloten maar even thuis uit te rusten. Onderweg vond mijn moeder nog wat pareltjes aan de zijkant van de straat; kleurrijke tuinkussens die gratis meegenomen mochten worden. En hup, daar liepen we met vochtige kussens terug naar huis met items die ze later eigenlijk toch absoluut niet meer wilde hebben. Elke 2/3 minuten moesten we even stil blijven staan en leunde ik op een paal, mens of stond ik met mijn handen in mijn bekken. ‘Wiebelen met de tenen’ was mijn moeders advies dan, als het wat pijnlijker werd. Little did I know dat voorweeën pijnlijk zijn - maar zeker nog niet in de buurt van een echte wee kwamen.

Eenmaal thuis zaten we in de tuin, toen de verloskundige belde om te checken of ik klaar was voor de inleiding. Na mijn verhaal besloot ze om even langs te komen en te kijken of mijn vliezen daadwerkelijk gebroken waren. Ik hoorde haar aanbellen toen ik boven een wee was aan het wegpuffen, die daarna volledig verdwenen. Alles stopte en het leek alsof ik nog geen wee had gehad, zo rustig was mijn lichaam. Het staafje om mee te roeren en te bekijken of mijn vliezen daadwerkelijk gebroken waren, had ze helaas niet bij zich en ze mocht vanwege infectiegevaar niet checken hoeveel ontsluiting ik op dat moment had. Een tikkeltje onhandig vertelde ze mij dat ik wel kon denken dat mijn bevalling begonnen was, maar dit echt niet zo was, ik geen weeën had en het bloedverlies met een bril bekeken moest worden om te kunnen zien. In overleg met het ziekenhuis moest ik uitrusten en ’s avonds naar de inleiding komen. Ik zou dan mogelijk slaapmedicatie krijgen om zondags de bevalling te laten starten. Bij twijfel konden ze zondagochtend altijd checken of de vliezen gebroken waren - dit konden ze dan behandelen met antibiotica kuren om infecties te voorkomen.

Teleurgesteld ging ik onder de douche staan huilen, want ik had toch echt al heel wat uren best wel pijn af en toe.

Terwijl mijn man even ging uitrusten, besloot ik even te wandelen met mijn moeder om weer in de flow te komen. Ze bemoedigde me en langzaam aan kwamen de weeën terug. Eenmaal terug ging ik op een opklapbed in de woonkamer liggen om een film te kijken en te slapen. Drie hele minuten was ik ingedut toen de telefoon ging; het ziekenhuis. Ze moesten helaas de inleiding verplaatsen naar maandag door drukte, of ze konden checken of er een mogelijkheid in het ziekenhuis Maastricht was. Toen ik mijn situatie vertelde - waar ze niks van af wist - werd voor de laatste optie gekozen. Al snel werd ik teruggebeld met het verzoek om mijn bevalspullen mee te nemen en in een uur er te zijn. Een lieve vrouw begroette mij en zorgde ervoor dat ik me meteen fijn voelde; de key voor mijn weeën.

Ik werd aangesloten op een CTG scan die later draadloos werd gemaakt. Na het prikken van een ‘infuusingang’ vroeg ik of het dan de bedoeling zou zijn dat ik daar zou blijven, waarop ze me vol verbazing vertelde dat ik toch zou gaan bevallen die dag. Ik kon wel janken van geluk, mijn man ging snel alle spullen uit de auto halen en mijn moeder rookte haar laatste zenuw-sigaretje. Al snel kwamen ze checken of mijn vliezen echt gebroken waren en besloten ze - welke uitslag deze check ook had - om mijn buitenste vliezen ook te breken. De bovengenoemde plons kwam toen wel en dit was als een startschot voor de ‘echte stevige weeën’. Zenuwachtig vroeg ik me af waarom ik zo graag die weeën wilde, want nu ze er eenmaal in volle kracht waren was het toch wel heftig. Stiekem ging ik af en toe op bed liggen, omdat ze ook nu bij minder beweging stopte. Mijn moeder moedigde me aan om van het bed af te komen en al snel kwamen de weeën precies zoals het bedoeld was - langer en heftiger.

Na een uurtje of twee kwamen ze checken hoeveel ontsluiting ik had en met een blije stem vertelde ze me dat ik al op drie cm zat. Een grote teleurstelling voor mij, aangezien die ik al had tijdens het strippen. Het zou ook wel nachtwerk worden, want bij een eerste bevalling kon het een aantal uren duren voordat de ontsluiting echt op gang zou komen. Al snel werd het nog heftiger; op een bal, op de grond, tegen het bed leunend, tegen mijn moeder en man aan hangend - op alle mogelijke manieren probeerde ik de weeën op te vangen.

Ik voelde dat ik naar de toilet moest, maar deze was gedeeld en ik moest een stuk over de gang. Dat voelde echt als een marathon, de ene wee naar de ander moest ik opvangen tijdens het zitten op de toilet en het lopen hiernaar. Mijn man en moeder wisselde zich af om mij hiernaar toe te lopen en op mij te wachten. Na een kwartier op de wc de ene wee na de andere wee op te vangen, besloot ik teleurgesteld dat ik dit niet uren zo heftig kon volhouden en ik toch voor de ruggenprik zou gaan.

Dat is ook een gek iets; van te voren stond ik helemaal open voor de ruggenprik en zag ik geen reden om deze niet te krijgen als ik toch al naar het ziekenhuis moest. Eenmaal tijdens de bevalling was ik toch teleurgesteld in mezelf, terwijl ik normaal ook voor een hoofdpijntje graag een ibuprofen slik. Maar de weeën overtuigden me en ik besloot dat de anesthesist gebeld mocht worden. Binnen een half uurtje zou hij er zijn en ik telde in mijn hoofd de minuten af. De verloskundige vertelde me dat mijn kindje en ik samen heel hard aan het werk waren, een gevoel van verbondenheid dat me nu nog kan emotioneren. Doordat het zo heftig was en ik wel door de vloer kon zakken van de pijn, vroeg mijn moeder of ze niet nog even konden checken hoeveel ontsluiting ik ondertussen had. Hiervoor moest ik op het bed de weeën opvangen; wat een ervaring is dat. Tijdens het checken stond de anesthesist al voor de deur; intens blij was ik hiermee.

Vol verbazing vertelde de verloskundige dat ik al 9 (!) cm ontsluiting had en ik hiermee dus geen ruggenprik meer mocht krijgen. Binnen een uur tijd was ik van 3 naar 9 cm gegaan. Een ontlading en gevoel van huilen van blijdschap gingen door me heen; over een uurtje zouden ze terugkomen en mocht ik waarschijnlijk beginnen met persen. Doordat ik al persdrang had, mocht ik licht op het einde van de wee mee gaan duwen. Na twee weeën begonnen mijn moeder en man al te vertellen dat ik nog niet zo veel mee moest duwen, maar met zo’n stevige persdrang kon ik dit echt niet tegenhouden. Mijn moeder besloot daarom nog maar eens te laten checken en zo stonden ze na 10 minuten aan mijn bed om de ‘uitdrijving’ te laten beginnen. Ik zat namelijk op 10 cm ontsluiting en Rosa mocht ter wereld komen.

Persweeën zijn weer een heel andere belevenis, dat is vooral heel hard werken. De koele washandjes werden vaker verwisseld om op mijn voorhoofd te leggen en om mij heen stonden een verloskundige, twee verpleegsters, mijn moeder en mijn man me aan te moedigen. Aan het begin perste ik twee keer en had ik steeds net wat ‘wee’ over die ik dan in bed moest opvangen. Na wat aanmoediging besloot ik drie keer te persen; iedere keer zwakte het net wat af. Op een gegeven moment gaf de verloskundige aan dat ze mij weeënopwekkers wilde geven, zodat ik wat meer kracht kon zetten. Dit wilde ik absoluut niet, ik was nu al zover gekomen zonder iets. Ik besloot te persen met alles wat ik in me had en tussen de weeën kreeg ik een klein slokje drinken en een washandje van mijn moeder.

Toen hét moment bijna aanbrak, besloot mijn man om de baby toch niet uit mij te willen pakken. We vroegen mijn moeder dit te doen, die dit graag wilde. Het moment dat ze deze aan moest gaan doen, zal ik nooit vergeten. Bíjna was het zover; ik zou mijn kleine dochter ontmoeten. Toen iedereen heel enthousiast begon te worden dat ze haar al zagen en ze er echt bíjna was, voelde ik de beruchte ring of fire. Met deze term hebben ze niet overdreven, dat voel je echt vlammen daarbeneden. Even moest ik wachten met persen om uitscheuren te voorkomen. Die minuut voelde echt als een eeuwigheid, wat was ik blij toen ik haar eruit mocht duwen. De verloskundige vertelde dat ze nu echt niet meer terug zou zakken, waarop ik haar antwoordde dat ze dat ook maar niet moest proberen.

Het hele persen duurde 50 minuten, maar je krijgt er maar vlagen van mee. Een tijdsbesef heb je absoluut niet en veel dingen zijn ook weg uit mijn hoofd. Toen ze geboren werd, brak ik echt in een keer. Ze werd meteen op me gelegd, een moment dat ik nooit meer zal vergeten - zo bijzonder. Als ik iets in mijn leven nog eens mocht beleven, was het dat moment van haar geboorte. Het moment dat je moeder wordt en je je baby voor ’t eerst ziet, is iets dat ik niet in woorden kan omschrijven. Dat was voor mij ’t moment dat ik zeker wist wat onvoorwaardelijke liefde die groter dan jezelf is.

Wat ook hoort bij de bevalling, maar vaak niet meer vermeld wordt is het stukje ná de bevalling. Rosa werd in mijn armen gelegd en ik had alleen nog maar oog voor haar. Ik was op slag verliefd en huilde tranen met tuiten, omdat ze er eindelijk was. Mijn man stond naast me haar te begluren en pakte ondertussen een zakje Haribo om de stress weg te eten. Af en toe drukte ze op mijn buik of trokken ze heel zacht aan de placenta om te kijken of ik al kon ‘bevallen’ van de placenta. Na een langere tijd (geen flauw idee wanneer, want ik had geen tijdsbesef meer) moest ik nog een keer duwen en kwam ‘ie er uit. Mijn man heeft later opgebiecht dat hij echt bang was dat ik het loodje zou laten, doordat er zoveel bloedverlies was. De verloren hoeveelheid hoort er helemaal bij en was niks bijzonders, maar hij vond het toch wel schrikwekkend.

De gynaecoloog ging me hechten, 1 hechting van buiten en meerdere van binnen. Van te voren krijg je hierbij een verdoving, ik had het geluk dat ik het hechten niet meer zo voelde. Achteraf heb ik wel last van de hechtingen gehad door te dik draad gebruik en zijn ze gelukkig na een aantal dagen allemaal los geknipt.

Ik wilde graag borstvoeding geven en het is daarom belangrijk om je kindje zo snel mogelijk aan te leggen. Na een uurtje hebben we dit dus geprobeerd, maar echt voeding geven lukte nog niet. Er kwam wel wat colostrum, maar Rosa was nog erg moe en hapte nog niet goed aan. Later bleek dit een voorteken te zijn, aanhappen zonder tepelhoedje lukte de eerste periode niet en heeft zeker zo’n 14 weken geduurd voor we op dat punt waren.

Na het voeden werd Rosa gewogen, gemeten, bekeken, een eerste luiertje aan met haar papa en aangekleed. Ik had een schattig pakje in maatje 50 dat me echt deed denken aan een Baby Born pakje. Zo groot was het ongeveer ook, want eenmaal aan bleek dat het haar al veel te klein was en dit meer een prematuur pakje was. Gelukkig had ik meerdere pakjes en kon ze een schattig katjespakje aan met een lila turban. Allerlei verpleegsters vonden de turban helemaal te gek, want ‘zoiets hadden ze nog nooit gezien’. Rosa werd aangelegd

Mijn moeder werd opgehaald door een klein comité die even snel wilde spieken en ging daarna snel naar huis. Ik lag namelijk nog zonder kleding bebloed onder de dekens. Met een klein handdoekje op me, werd ik naar de douche geduwd die aan het eind van de gang lag. Dit was tijdens de bevalling echt een klein minpuntje: ze hadden geen douche of toilet op de kamer, maar je moest deze delen met anderen. Van te voren had ik Rituals foam gekocht om te ontspannen na de bevalling maar deze vergat ik compleet en nam gewoon de Zwitsal die er stond. Na zo’n bevalling kun je nauwelijks op je benen staan, je benen shaken gigantisch. Bij het afdrogen word je dus geholpen en met de rolstoel weer teruggeduwd.

En toen was het moment daar: we mochten naar huis met onze kleine Rosa. Waar de bevalling een hele beleving was, ging ons avontuur nu pas echt beginnen. Ik kijk terug op een erg bijzondere geboorte, waar alles is gegaan zoals het uiteindelijk moest gaan. Het is niet de badbevalling of thuisbevalling geworden waar ik zo op had gehoopt, maar ik vond het een prachtige geboorte die me echt als persoon heeft veranderd. Natuurlijk weet ik heel goed dat het niet voor iedereen zo hoeft te zijn en moeten we het taboe van een roze wolk doorbreken: maar voor mij was ‘ie er wel. De geboorte en kraamtijd was één roze wolk waar ik intens verliefd op onze Rosa ben geworden. En zoiets, dat gun ik iedereen.