Babywatchen tijdens de coronacrisis

OK dus ken je zo’n bingo-kaartje? Zo eentje waar vanalles op staat wat jij dan moet afstrepen? Wel ik was weer goed op weg in deze zwangerschap. IVF? Afstrepen. Hyperemesis? Afstrepen. Bloedverlies? Afstrepen. Corona? Afstrepen. BINGO!

"Op maandag stoppen we alles netjes terug in de doos en bedenken we dat dit een voorrecht was. We hebben geen honderden prachtige beelden zoals bij een professionele pretecho want het is geen apparaat zoals dat van een arts. Maar we hebben wel een galerij aan grappige herinneringen. We hebben verbinding gemaakt met onze zoon op een manier die we zonder de Babywatcher nooit hadden mogen meemaken. " Geen gemakkelijke zwangerschap Nee, makkelijk is deze zwangerschap niet. Vanzelf moet ik vechten om er op een positieve manier in te staan. Om te verbinden met het leventje dat in me groeit. Om te geloven dat er in oktober een klein ventje in het wiegje ligt. En dan verovert een vies virus onze streken.. en onze dokterkabinetten. De wachtzalen moeten zo leeg mogelijk. En wij, die al zo wankel in de zwangerschap staan, worden geweerd. We mogen niet meer zo vaak op controle en Maarten ziet zijn zoontje niet meer sinds die een vijf-cellig embryo is. Tot ik tijdens het scrollen de Babywatcher tegen kom. Het doet me dadelijk denken aan de doppler die we zo vaak samen boven halen om samen naar het galopje te luisteren dat broer zijn hart is. Ik geloof niet direct dat je er thuis ook beeld bij kan krijgen, maar een uur diep in de website van The Babywatcher, ben ik meer dan benieuwd. Ik ben overtuigd. Ik boek hem voor vaderdag en hou het als geheimpje met mezelf en mijn ongeboren zoon. De Babywatcher eindelijk daar! De vrijdag voor vaderdag gaat de bel. Een grote doos wordt netjes op tijd geleverd. Ik sluip er mee naar boven en verstop hem voor Maarten. Wat een voorpret. Ik pak netjes alles uit en sta versteld. Hoe kan het nou dat ik plots een echo apparaat in huis heb, voor een heel weekend? Maar hij ligt er toch echt en wat ziet hij er gemakkelijk uit. Ik plug hem in op de laptop en worstel wat met de instellingen. Mijn computer vindt hem niet vanzelf. Andere computer erbij. Ook niet. Werklaptop. Geen rechten. Een laatste wanhopige poging op mijn eerste laptop, in een andere USB poort, en de plug-and-play functie doet het als vanzelf. ‘s Avonds installeren we ons lekker in de zetel en ik haal de Babywatcher boven. Maarten valt bijna omver en is even een paar momenten sprakeloos. Dan schiet hij zo snel als tellen achter zijn computer, ontbloot ik mijn buik en pluggen we de hele boel in. Het is best een speciaal gevoel om thuis op de bank een klodder gel op mijn buik te smeren en de grijze waas van een echo te zien verschijnen op de grote televisie waarnaar we de computer casten. Het hartje zien kloppen! Het is niet eens lang zoeken voor we een hartje zien kloppen. Vier kamertjes trekken ritmisch samen en wij genieten zo dat we niet eens gehaast zijn om op zoek te gaan naar meer. We hebben die avond nog genoeg ‘beurten’ op de Babywatcher over om helemaal onze tijd te nemen. Iets later draait baby zijn dikke billen naar ons toe en ga ik op zoek naar zijn andere kant. Het is niet gemakkelijk om te begrijpen wat je ziet. Je moet even zoeken en even geluk hebben, maar na een paar minuten slaag ik er in om een profieltje te krijgen van onze zoon. Die ligt lekker te wiebelen in beeld maar eens we hem hebben, houden we hem gemakkelijk bij. We zien baby broer drinken, duimen en zwaaien. Als onze tijd op is, hou ik de sonde netje stil waar die staat en starten we naadloos een tweede beurt, die ons nog veel meer tijd geeft. Genieten. We zien dat weekend nog armpjes en beentjes die een dansje doen. We zien een rugje en tellen ribbetjes. We genieten van het hartje dat klopt, en van de tijd te hebben om te zien wat zo’n kleintje daarbinnen uitsteekt. We hebben genoeg beurten om niet te hard te balen als we eens een keer geen mooie sessie krijgen. We zijn geen echoscopisten, en als baby mijn diepe zuidelijke regionen opzoekt, is het knap lastig hem in beeld te krijgen. We proberen later opnieuw, we hebben tijd genoeg. Een galerij vol herinneringen Op maandag stoppen we alles netjes terug in de doos en bedenken we dat dit een voorrecht was. We hebben geen honderden mooie beelden of een album vol prachtplaatjes, het is geen apparaat zoals dat van een arts. Maar we hebben wel een galerij aan grappige herinneringen. We hebben verbinding gemaakt met onze zoon op een manier die we zonder de Babywatcher nooit hadden mogen meemaken. Bijzondere echo ervaring? BINGO!