Welcome to parenthood.

Waar je zielsgelukkig bent zodra je allerliefste baby’tje eindelijk eens wat nachtjes doorslaapt. Je eindelijk functioneert zonder koffie en – hey ook belangrijk – niet in standje overleven à la zombiemodus de dag probeert door te komen. Als je denkt dat je dan de zware beginperiode achter de rug hebt, heb je het mis. Ja, ja, want dan begin namelijk het onderhandelen. Met wie? Je partner natuurlijk! Wie springt uit bed bij het krieken van de dag? Op welke dagen? Noem maar op. En zo is het concept ‘uitslaapdag’ geboren. Mama zaterdag. Papa zondag.

Afgelopen zaterdag was het weer zover. Ik weet niet hoe het voor andere mama’s is, maar uitslapen betekent voor mij iets heel anders dan vroeger. Het is namelijk niet zo dat ik ineens uren langer slaap. Die biologische klok doet niet aan weekenddiensten. Dus denk aan 8 uur wakker worden in plaats van 7 uur en soms een uitschieter tot half 9. Met een half oor hoor ik vervolgens in bed aan wat er allemaal beneden aan de hand is terwijl ik van mijn ene naar de andere zij rol. Toch kan ik het iedereen aanraden. Je voelt je als herboren. Goed, het was gelukt om half 9 aan te tikken. Papa draait zich op zijn uitslaapdag met gemak nog een keer of twee om, maar ik heb een ander plan: Netflix & chill in mijn uppie. Ge-nie-ten! Net als ik naar mijn ultieme guitly pleasure, Emily in Paris, kijk, hoor ik beneden gebonk en een paar harde klappen. Daarna gekrijs. En stilte. Ik hoor helemaal niks meer. Er zal toch niets gebeurd zijn? Hopelijk geen crash – dat ding moet vliegensvlug naar buiten - met de fiets? Tand door de lip? Bloedneus? O, nee, de dreumes is toch niet met zijn hoofd op de marmeren tafel gevallen? Misschien moet ik even naar beneden gaan. Nee, spreek ik mezelf toe. Niets aan de hand. Papa is beneden. Hij heeft gewoon alles onder controle, toch? Ik pak een tweede kussen, nestel me op mijn plekje en sla de dekens over me heen. Mijn blik is gericht op Emily, maar in mijn achterhoofd blijven zich mogelijke scenario’s afspelen van wat er met de dreumes aan de hand is.

Weer gebonk. Er valt iets kapot. Shit, als het maar niet mijn favoriete kopje is. Ik zet het geluid van de televisie harder en app papa of hij koffie op de trap wil zetten. Ja, dat is ook onderdeel van mijn zaterdagritueel. Rustig een koffie’tje drinken. Een die voor de verandering niet koud wordt. En zonder dat de dreumes aan mijn been hangt. Inmiddels zit ik wat meer in de genietmodus maar nog geen koffie. Ook nog geen bevestiging van mijn bestelling, trouwens. Weer gebonk. Gehuil. Ik zet het geluid zachter. Zal ik toch even gaan kijken? Ik zucht. Zet het geluid voor de zoveelste keer harder. Alweer hoor ik iets en eigenlijk wil ik niets eens weten wat. Ik check mijn iPhone. Geen reactie. Met een ruk sla ik de dekens van me af en ga ik op de rand van het bed zitten. Ik ga kijken. Of alles goed gaat.

Gewoon even kijken.