Dagboek van een zwangere: week 37
Dagboek van een zwangere: week 37
Lief dagboek,
Waar we week 36 hebben afgesloten met medische taferelen, trekken we die deze week nog even door. Ook mijn man is positief getest op corona en samen liggen we in de woonkamer uit te zieken. Waar ik de vorige keer tijdens corona snel weer beter was, duurt dat nu een stuk langer. Ik merk dat ik erg uitgeput ben - zijn het de 37 weken zwangerschap of corona? - en ik langer ziek blijf. Ondertussen is het erg warm weer, de tropische temperaturen van 30+ graden zetten gewoon door. Gelukkig hebben we een airco in de woon- en slaapkamer. Stukken beter met zo een dikke buik ;-)
Ik heb de afgelopen weken ook wat meer last van maagzuur. Hier heb ik tabletjes van de huisarts voor gekregen, die helpen gelukkig best goed. Doordat ik me al slechter voel tijdens de zwangerschap, heb ik besloten geen onnodige klachten te hebben waar ik slechter van slaap. Ik hing dus al vrij snel aan de telefoon met de huisarts om dit kwaaltje tegen te gaan.
Afgelopen zondagnacht werd ik wakker door de sterkere voorweeën. Ik word er langzaam nerveus van, doordat ook mijn man nu ziek met corona op de bank ligt en we samen alles behalve fit zijn. Niet het perfecte ingrediënt voor een bevalling en kraamperiode. De voorweeën zijn nu op een punt dat ze daadwerkelijk pijn beginnen te doen en ik daar niet meer volledig doorheen slaap. Slapen is sowieso nog wel een kritiek puntje. Waar iedereen je wenst dat je nog kunt genieten van je slaap, vraag ik me alleen maar af: ‘hoe dan’?
Dinsdag kwam de verloskundige om 10 uur ’s avonds nog even langs. Ik besefte me dat ik de baby de hele dag al niet meer had gevoeld en werd in combinatie met corona toch wat nerveus. Van te voren besloot ze al dat we na haar bezoekje door moesten naar het ziekenhuis om daar een CTG-scan te laten maken. Zo zaten we om half 12 in het ziekenhuis. Door mijn bekkenpijn kon ik niet goed liggen en vroeg om een kussentje in de rug. Bijzonder genoeg hadden ze deze niet op de afdeling liggen en heb ik een uur lang geschraveld. Tot onze schrik zagen ze een kleine afwijking aan het hartje, dat soms een slag extra deed. Dit kon de onrijpheid van het hart aantonen, maar hierdoor moesten we in de ochtend om half negen terugkomen voor een nieuwe CTG-scan en een uitgebreide echo.
Tijdens deze echo kregen we ook een kort gesprek met de verloskundige van de afdeling. Zij vroeg uit zichzelf of ik niet ingeleid zou willen worden, omdat ik zo’n pijn aan mijn bekken had. Alle voor- en nadelen heeft ze met mij besproken en ze heeft ons aangeraden meteen een afspraak voor na het weekend te laten maken, zodat ik wellicht eind volgende week zou kunnen bevallen. Dit zou wel een medische bevalling betekenen, maar ook een eind aan de extreme bekkenpijn. Doordat ik net kennis had gemaakt met de nieuwe verloskundige die met haar 22 jaar wel erg jong was voor mijn gevoel, vond ik thuis bevallen sowieso spannender. Ik weet wel dat ook jonge verloskundigen heel kundig kunnen zijn, maar mijn gevoel zegt toch dat ik liever met iemand beval die al veel bevallingen achter zich heeft. We hebben dus besloten om ons vrijdag door te laten verwijzen naar het ziekenhuis, waarbij ik wel nog twijfels heb of ik niet liever wil afwachten - of proberen te laten strippen.
Met veel bekkenpijn en zorgen ging ik naar bed. In de ochtend zat ik er helemaal doorheen en hoefde je maar ‘boe’ te zeggen om me te laten huilen. Ik had er ergens wel vertrouwen in, maar was ook erg bang dat ik medisch zou gaan worden en daardoor in het ziekenhuis met alle toeters en bellen zou moeten bevallen. Mijn ouders belden ’s ochtends nog even om de beurt met me op om mij een peptalk te geven, terwijl ze achteraf gezien zelf ook best bezorgd waren.
Gelukkig zagen ze niks meer en was ook de uitgebreide echo niet nodig. We reden langs onze neef om een lekker voedselpakketje op te halen met gesmeerde broodjes, koekjes en pakjes drinken en aten alles samen in de tuin op.
Achteraf gezien kijk ik hier nu al met veel liefde op terug, dit waren speciale momenten nog met z’n tweetjes. Zo hebben we de hele week samen de tijd nog gehad om héél veel afleveringen B&B vol liefde te kijken, hebben we samen een red velvet cake gebakken en hebben we rustig buiten in het zonnetje met de voeten in het water gezeten. Eind van de week (toen we uit quarantaine mochten) zijn we naar een geweldige conceptstore gekocht waar we het schattigste varkensknuffeltje ooit hebben gekocht van JellyCat. Een echte aanrader om dit merk eens op te zoeken als je nog zoekt naar een héél leuk kraamcadeau!
De afspraak die we aan het begin van de week hadden bij de verloskundige, was verplaatst naar het einde van de week. Hierin bespraken we de mogelijkheid tot inleiden en zijn we doorverwezen. Ze gaven helaas al aan dat het erg druk is in het ziekenhuis en ze waarschijnlijk nooit met 38 weken gaan inleiden, maar door het bemoedigende gesprek in het ziekenhuis houden we hier toch aan vast. Helaas konden we niet in het ziekenhuis bij die arts een afspraak maken, maar moesten we naar een ander ziekenhuis door de drukte. Het hele weekend zijn we nerveus en bespreken we dat dit misschien ons laatste baby-vrije weekend is. Een weekend vol spanningen dus…
